Οι πρώτες μόνιμες γεωργοκτηνοτροφικές κοινότητες του Αιγαίου εμφανίζονται στα μέσα της 7ης χιλιετίας (6500 π.Χ., Αρχαιότερη Νεολιθική) στις πεδινές, λοφώδεις ή και ορεινές περιοχές της ηπειρωτικής χώρας του κεντρικού, βορειοανατολικού και νοτιοανατολικού Αιγαίου (Θεσσαλία, Μακεδονία, Ανατολική Πελοπόννησος και Στερεά Ελλάδα, Κρήτη, Κύπρος).

Οι πρώτοι γεωργοκτηνοτρόφοι του Αιγαίου έρχονται σε επαφή με ένα φυσικό περιβάλλον πολύ διαφορετικό από αυτό της εποχής των κυνηγών-τροφοσυλλεκτών. Οι μεγάλες κλιματολογικές μεταβολές και η σταδιακή άνοδος της στάθμης της θάλασσας στα τέλη της Πλειστόκαινου (~8000 π.Χ.) είχαν οδηγήσει στη δημιουργία ενός πρωτόγνωρου τοπίου, με το οποίο ο νεολιθικός άνθρωπος έπρεπε να εξοικειωθεί, για να μπορέσει αργότερα να το χρησιμοποιήσει. Η εικόνα λοιπόν του χώρου και της βλάστησης στις αρχές της Nεολιθικής ήταν πολύ διαφορετική από τη δική μας αλλά και από τις υπόλοιπες ιστορικές περιόδους.

Η συσσωρευμένη από το παρελθόν γνώση του φυσικού τοπίου και των πηγών του δε χάνεται. Ο γνώσεις της βοτανικής, των ειδών της χλωρίδας και η αλιευτική και ναυσιπλοϊκή εμπειρία που αποκομίστηκαν στην εποχή των κυνηγών-τροφοσυλλεκτών διοχετεύονται τώρα σε νέους τρόπους διαβίωσης και απόκτησης της τροφής. Η εξάρτηση του ανθρώπου από τις δυνάμεις της φύσης δεν εξασθενεί σε σχέση με το παρελθόν, αφού η εξασφάλιση της τροφής εξαρτάται ακόμα από αυτές. Η σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ νεολιθικού οικισμού και φύσης είναι σχέση ισορροπίας και θα παραμείνει τέτοια μέχρι την Όψιμη εποχή του Χαλκού.